717. koridorda yarımçıq işlədiyim bir yağlı boya işim var. kənardan israr nəticəsində başlamışdım ona, əslində əvvəldən mənim zövqümdə olmadığını bilirdim. 2-3 ay olar durur orda eləcə, gündə dəfələrlə qabağından keçirəm. ailə, dostlar soruşanda niyə davam etmirsən? deyirəm çünki istəmirəm, nə şəkil ürəyimcədi nə də kətanın keyfiyyəti. bu cavabımdan sonra növbəti sualı ünvanlayırlar, hansını ki hər dəfə eşidəndə özüm də çaşıram: bəs onda niyə orda saxlamısan, niyə atmırsan? bu entryni yazanda gözümdən yaş süzüldü. bugün bir fərqindəlik yaşadım ki, mən heç nəyi sona çatdırmağı bacarmıram. həmişə hər şeydə açıq bir qapı buraxıram, həmişə bəlkə nə vaxtsa qayıdaram ümidi saxlayıram. həmin sual veriləndə çaşdığım üçün aqressiv reaksiya verirdim "mənə belə xoşdu" və s cümlələrlə keçişdirirdim, səmimi olmaq lazımdırsa ancaq yerindəki boşluğu daha yaxşısıyla doldura biləndə onu bir dəfəlik ata biləcəm